Enige tijd na de dood van Jan Mankes in 1920 kwam Willem de Mérode, een bewonderaar van Mankes’ werk, in Eerbeek wonen, waarschijnlijk op advies van Annie Mankes-Zernike.
Willem de Mérode (pseudoniem van Willem E. Keuning, 1887-1939) was schrijver en dichter. Hij schreef dit gedicht in 1927:
Jan Mankes
Hij heeft de dieren en de stille dingen
Met sterke aandachtigheid tot zich genomen
En lichtend zijn zij weer aan ’t licht gekomen,
Wijl zij het lichten van zijn ziel doorgingen.
Hij liet zijn teerheid als verhelderingen
In oogen stralen, om een mond verdroomen.
En koel en klaar liet hij de zoete roomen
Rozen verrijzen uit hun mijmeringen.
En soms heeft hij het schemeren en streelen
En strengelen van haren en fluweelen
Gezichten in een levend licht gesteld.
En stil zijn bleekend aangezicht gegeven
In vreemden luister of zijn rijpe leven
Blank uit het blinken van zijn wezen welt.
De eerste strofe is aangebracht op de sokkel van het bronzen beeld van een geit, dat Marijke Ladage in 1992 maakte als eerbetoon aan Mankes. Het staat in Eerbeek op het Derickxkamp bij het Tjark Riks Centrum.
